Poems in Greek and English Dimitris P. Kraniotis

Dimitris P. Kraniotis Δημήτρης Π. Κρανιώτης In Greek and in English

Νοητή γραμμή

Καπνοί

από τσιγάρα

και κούπες

γεμάτες καφέ,

δίπλα

στη νοητή γραμμή,

που η δίνη

των λέξεων

ακουμπά

και γνέφει

τραυματισμένη

τη σιωπή μου.

Fictitious line

Smokes

of cigarettes

and mugs

full of coffee,

next

to the fictitious line

where the eddy

of words

leans against

and nods,

wounded,

to my silence.

Ιδανικά

Βουνά χιονισμένα,

μνημεία αρχαία,

βοριάς που μας γνέφει,

σκέψη που κυλά,

εικόνες βαμμένες

με ύμνους ιστορίας,

λέξεις επιγραφών

με ιδανικά γεωμετρίας.

Ideals

Snow-covered mountains,

ancient monuments,

a north wind that nods to us,

a thought that flows,

images imbued

with hymns of history,

words on signs

with ideals of geometry.

Ψευδαισθήσεις

Βουβές ρυτίδες

στο μέτωπό μας

τα σύνορα της ιστορίας,

ρίχνουν κλεμμένες ματιές

σε στίχους του Ομήρου.

Ψευδαισθήσεις

γεμάτες ενοχές

λυτρώνουν

τραυματισμένους ψίθυρους,

που έγιναν αντίλαλοι

σε φωτισμένες σπηλιές

ανόητων κι αθώων.

Illusions

Noiseless wrinkles

on our forehead

the frontiers of history,

shed oblique glances

at Homer's verses.

Illusions

full of guilt

redeem

wounded whispers

that became echoes

in lighted caves

of the fools and the innocent.

Το τέλος

Η γεύση των φρούτων

δεν φεύγει

απ’ το στόμα μου,

μα η πίκρα των λόγων

γκρεμίζει τα σύννεφα

και στύβει το χιόνι,

μετρώντας τα βότσαλα.

Μα εσύ

δεν μου είπες

γιατί με ξεγέλασες,

γιατί με τον πόνο

και τ’ άδικο θέλησες,

να πεις πως το τέλος

πάντα με δάκρυα

καίγεται.

The end

The savour of fruits

still remains

in my mouth,

but the bitterness of words

demolishes the clouds

and wrings the snow

counting the pebbles.

But you never told me

why you deceived me,

why with pain

and injustice did you desire

to say that the end

always in tears

is cast to flames.

Κανόνες και οράματα

Η ζωή μετράει

τους κανόνες,

η δύση τις εξαιρέσεις τους.

Η βροχή πίνει

τους αιώνες,

η άνοιξη τα όνειρά μας.

Ο αετός βλέπει

τις ηλιαχτίδες

κι η νιότη τα οράματα.

Rules and visions

Life counts

the rules;

the sunset, their exceptions.

Rain drinks up

the centuries;

spring, our dreams.

The eagle sees

the sunrays

and youth, the visions.

Αρνήσεις

Βουή αυτοκινήτων

σφραγίζει το ξημέρωμα

με κοφτές απαντήσεις,

με ανένδοτες αρνήσεις,

που επαναλαμβάνονται

ρητά

κάθε δειλινό.

Denials

A roar of cars

seals the dawn

with short-cut answers,

with unyielding denials

that are repeated

explicitly

every sunset.

Μονολεκτικά

ενδύματα

Κύματα περισπωμένης,

φουρτούνες επιρρημάτων,

ανεμόμυλοι ρημάτων,

κοχύλια αποσιωπητικών,

στο νησί των ποιημάτων

της ψυχής,

του νου,

της σκέψης,

μονολεκτικών ενδυμάτων

που φοράς

για να αντέξεις!

One-word garments

Waves of circumflexes,

storms of adverbs,

windmills of verbs,

shells of signs of ellipsis,

on the island of poems

of soul,

of mind,

of thought,

one-word garments

you wear

to endure!

Ίσως

Το σύννεφο πάλεψε

με την άμμο

κάτω απ’ τη βροχή

των όχι και των ναι,

πατώντας με δύναμη

στη λογική που ακούει

το αδιέξοδο των ίσως.

Maybe

The cloud struggled

against the sand

underneath the rain

of "no" and "yes",

forcefully treading

on the rationale

that obeys

the impasse of " maybe".

Τι ζητώ Κουβάρι

οι προσευχές

ψιθυρίζουν

φοβισμένες.

Ανόητα Εγώ

πνίγονται,

δίχως ποτέ

να μάθεις

τι ζητώ.

What I ask

A ball of threads

my prayers

whisper

frightened.

Foolish "I"s

are choked

without you ever

knowing

what I ask.

Τα μην και τα μηδέν

Η νύχτα

που έπνιξε

τις ατέλειωτες στιγμές

που ήθελα

να ζήσω,

πέρασε

χωρίς ν’ ανάψω

το κερί,

που ήθελα να ζεστάνει

τα μην και τα μηδέν.

The "don'ts" and "zeros"

The night

that strangled

the endless moments

I had wished

to live,

passed by

without my lighting up

the candle

I had longed

to warm up

all the "don'ts" and "zeros".

Στάχτη

Το τζάκι

θέλησε

να βάλει τελεία,

στην πρόταση

που ο δρόμος

των ονείρων μου

κόλλησε

στη λέξη ευτυχία,

με σπίθες

από βρεγμένα κούτσουρα

που μάζεψα

από μέσα μου,

που τόλμησα

να τα κάνω στάχτη.

Ashes

The fireplace

was eager

to put a fullstop,

in the sentence

where the road

of my dreams

stuck

upon the word of happiness

with sparkles

of wet logs

I collected

from the inside of me

that I dared

to turn to ashes.

Όρια

Θραύσματα γυαλιών

στο άδειο δωμάτιο

των άναρθρων ψιθύρων,

ματώνουν

τα όριά μας,

γεμίζουν

με πληγές

το χάδι της ψυχής μας.

Limits

Fragments of glasses

in the empty room

of the inarticulate whispers,

bleed

our limits,

fill

with sores

the caress of our soul.

Την έλεγαν τρελή

Αγαπούσε

τα λουλούδια, τα δέντρα.

Φιλούσε

τις παπαρούνες, τους κρίνους.

Έπαιζε

με τα ζώα, σαν τα παιδιά.

Λάτρευε

τους ανθρώπους, τα πουλιά.

Θυσιαζόταν

για τη ζωή, για την αγάπη.

Την έλεγαν τρελή!

Γιατί;

They called her crazy

She loved

the flowers, the trees.

She kissed

the poppies, the lilies.

She played

with animals, like a child.

She adored

the humans, the birds.

She would sacrifice herself

for the life and love.

They called her crazy!

But why?

Στο νεκρό ποιητή της αφάνειας

Μπράβο σου.

Νίκησες!

Δεν πρέπει να λυπάσαι.

Τ’ ανέκδοτά σου ποιήματα

πάντοτε να θυμάσαι

δεν θάφτηκαν,

δεν λύγισαν

στο πέρασμα του χρόνου.

Σαν το χρυσάφι μες στη γη,

μένουν!

Ποτέ δεν λιώνουν.

Θ’ αργήσουν,

όμως θα δοθούν

κάποτε στο λαό τους,

να του προσφέρουν

το γλυκό, μεθυστικό καρπό τους.

To the dead poet of obscurity

(In honor of the dead unpublished poet)

Well done!

You have won!

You should not feel sorry.

Your unpublished poems

-always remember-

have not been buried,

haven't bent

under the strength of time.

Like gold

inside the soil

they remain,

they never melt.

They may be late

but they will be given

to their people

someday,

to offer their sweet,

eternal essence.

Σας μιλώ

Σας μιλώ,

μην αδιαφορείτε.

Αυτή η στιγμή για μένα

είναι σημαντική.

Είμαι ευτυχισμένος.

Αυτά είπα

κι όλοι λυπήθηκαν.

Έφυγαν με σκυμμένο κεφάλι.

To you I speak

To you I speak,

do not show indifference.

This moment

to me

is mighty.

I am happy.

These words I uttered

and all were sad.

They left,

heads down.

Νίκη

Σύντομη

της νίκης η ζωή.

Κολλάει

στη λάσπη των λαθών,

στη λάσπη της ασφάλτου.

Victory

Short

is the life of victory.

Stuck

on the mud of the mistakes,

on the mud of the tarmac.

  Dimitris P. Kraniotis: Dimitris P. Kraniotis is an award-winning Greek poet. He was born in 15 July 1966 in Stomio (Larissa), a coastal town in central Greece . He studied at the Medical School of the Aristotle University in Thessaloniki. He lives and works as a medical doctor (physician) Internal Medicine Specialist in Larissa, Greece . He is Doctor of Literature (Litt. D.) by the World Academy of Arts and Culture, Academician of the Academy Tiberina of Rome, Academician of the International Academy of Micecei (Italy), elected President of 22nd World Congress of Poets by United Poets Laureate International (for first time in Greece in 2011), President of the World Poets Society (W.P.S.), Ambassador to Greece of Poetas del Mundo (Chile). Vice-President of the Larissa Medical Association “Hippocrates”, Special Secretary of the Thessaly Association of Letters and Arts, Editorial Director of the Greek medical magazine "Hippocrates", Member of the Board of Directors of the Cultural Organization of the Larissa Prefecture, Member of the Editorial Board of the Greek literary magazine "Graphi" and former Vice-President of Larissa Union of Poets and Writers. He is member of several organizations including the National Society of Greek Literary Writers, Hellenic Literary Society, Greek PEN Center, Hellenic Society of Writing Physicians, International Society of Greek Writers, United Poets Laureate International, World Academy of Arts & Culture, International Writers Association (IWA), World Union of Writing Physicians (UMEM), etc. He is the author of 4 poetry books: "Traces" (poems in Greek, Greece 1985), "Clay Faces" (poems in Greek, Greece, 1992 ), "Fictitious Line" (poems in Greek and translated into English and French, Greece 2005) & "Dunes" (poems translated into French and Romanian, Bucharest, Romania 2007). His poems have been translated into English, French, Romanian, Bulgarian, Serbian, Albanian, Dutch, Turkish, Spanish, Portuguese and Bengali. He has won a number of international awards for his poetry which has been published in many countries around the World. Central theme in his poetry is contemporary man, his impasse, his worries, his fears, his hopes and dreams. His official website: http://dimitriskraniotis.com/